I вухам ловяць тое дзiва.
А луг бубнiць таемна, глуха,
Як бы ў кадушку б'юць з-за вуха.
- А што, цi чуеце? Што гэта?
Дарэктар цiхенька пытае;
Самога страх так i шугае.
- Эх, Яська, брат, iдзе камета!
Прапалi мы - сканчэнне света!
Антось гаворыць, чуць не плача.
Прапаў ты, Яська-небарача,
I не пабачыш бацьку з маткай,
Хоць папрашчаўся б з роднай хаткай:
Яе ўжо бачыць не надзейся!
- Не, дзядзька, што гэта, не смейся,
Антося хлопцы абступiлi
I разам тут загаманiлi.
- Iдзеце ў хату! - кажа мацi.
Калi ўжо гiнуць - гiнь у хаце.
Адразу хлопцы схамянулiсь,
Што ў нечым моцна абманулiсь,
I стала болей iм цiкава,
У чым тут сiла тая, справа.
Антось у хату йдзе, рагоча,
Тлумачыць зразу ён не хоча:
Ахвоту меў-такi, прызнацца,
Ён трохi з Яськi насмяяцца,
А хлопцы голавы ўскруцiлi,
Ў хаду ўсе спосабы пусцiлi,
Найсцi прычыну тую квапяць,
Але на след нiяк не трапяць.
- Ну, дзядзька, годзе ўжо смяяцца;
Самiм нам трудна дагадацца,
Адкуль, з чаго такiя гукi?
- А ты ж выкладваеш навукi,
I iмi розум твой начынен,
Ты гэта ведаць сам павiнен:
Якi ж з цябе настаўнiк, браце?
Не многа ж гэтага багацця
Ў тваёй галоўцы, мой нябожа!..
Ну, хто дарэктару паможа?
Тут дзядзька вучняў аглядае.
Напэўна Костусь адгадае...
Ну, Костусь, брат, зрабi iм брыдка:
Тут штука проста, вачавiдка!
I ўсе на Костуся зiрнулi,
Але адказу не пачулi.
- Кажы смялей! Ну, думаць годзе,
Ты ж любiш коўзацца па лёдзе!..
- Бадай вы, дурнi, пагарэлi!