Ён там драмаў, цяпер падняўся
I сам у гутарку ўмяшаўся,
Каля камiнку стаўшы збоку.
- Няўжо ж у вас не хопiць клёку
Такое глупства расшалопаць?
Па мордзе б, гадаў, вас нашлёпаць,
Тады б вы сцямiлi навуку,
Найшлi б прычыны таго груку!
Маўчаць яны, насы спусцiлi,
Сядзiць дарэктар, як на шыле,
Нагналi ж чэрцi iм занозу.
- Дык гэта ж лёд трашчыць з марозу!
Алесь i Костусь выпадкова
Гукнулi разам ў адно слова.
Тут бацька зразу адпусцiўся,
Павесялеў i праяснiўся.
- Вот малайцы!.. а вы што, цеслi?
Гулу вам меншыя паднеслi!
Адзiн - бальшун, другi - дарэктар
I тлумачэльнiк разам, лектар...
- Фэ! брыдка вам! - iх дзядзька журыць,
А Ўладзя толькi бровы хмурыць.
- А-ей, якая мудрасць гэта:
Яе забыў я трэцце лета!
- О, ты Сальмон у нас вялiкi,
Як на чытанне, так на лiкi,
А вось скажы, калi ты кемны:
Чаму трашчыць так лёд надземны?
Другая вынiкла задача;
Пацее Яська, чуць не плача,
Сказаць штось хоча i баiцца
Утрацiць гонар, памылiцца,
I Ўладзя вочы апускае.
- А справа, бачыце, такая,
Антось тут сам пачаў тлумачыць:
Была паводка гэта, значыць,
Вада па лузе разлiлася,
А потым лёдам занялася,
Мароз падскочыў ды прыцiснуў,
Вада i збегла, лёд павiснуў:
Цяпер нанiз ён ападае,
А лёд таўшчэрны, важкасць мае,
А памiж лёду i вадою,
Ўнiзе пад мёрзлаю зямлёю
Пустое места астаецца,
I вось як глыза садрыгнецца,
Яна i грукне, як з гарматы...
Ну, зразумелi, небажаты?
- I я так думаў, - Ясь азваўся,