Не раз лабацiна трупцела
Ў сястрычак Гэлi цi Ганулi.
А сёстры Юзiка цягнулi
За вушы з двух бакоў i бiлi.
Але iх старшыя мiрылi,
На пожар злосцi лiлi воду
I замацоўвалi так згоду:
- Ну, пацалуйцеся ж вы з браткам!
I ўсё йшло зноў сваiм парадкам.
А за сталом маўчком сядзелi.
Там хлопцы гыркацца не смелi,
Бо там парадак вельмi строгi,
Там падпiлуюць табе рогi,
Калi парушыш дысцыплiну,
Ды пад нядобрую часiну
Дадуць там "лэмбуся" i "квасу",
Каб не круцiлiся без часу.
I чуць калi што вынiкала,
То бацька кiдаў так, бывала,
На хлопцаў погляд выразлiва,
Што тыя ў лаву баязлiва
Траха са страху не ўпаўзалi,
Бо гэты погляд добра зналi.
Там i цяпер, як i заўсюды,
Макалi ўсе з адной пасуды
I елi дружна, не драмалi;
Нарэшце ўсе па скварцы бралi.
Як верашчака ў дно спадала,
То мацi есцi пакiдала
Ды йшла ў камору па другое,
Яшчэ больш смачнае, ядкое,
I тарабанiла сюды
Для заканчэння ўжо яды
Тварог, запраўлены смятанай
(Нясла з вялiкаю пашанай).
За ёю хлопцы адставалi
I бацьку з дзядзькам пакiдалi
Над верашчакай завiхацца.
Мужчыны бралi па аладцы
I аж пацелi, небаракi.
З аладкi дзядзька рабiў трубку,
Каб лепш здаволiць сваю губку
I больш зачэрпаць верашчакi.
А бацька браў блiнцом спавагу,
Бо на Антося меў увагу:
Антось жа правiў гаспадарку,
Рабiў за двух, на сваiм карку
Цягнуў ярэмца хлебароба,
Ну, словам, дзядзька наш - асоба!