I вытлумачвалi даволi,
Але цяпер пра то забыўся.
- I я, - тут мацi засмяялась,
Сказаць хацела, ды збаялась,
Якраз як наш дарэктар гэты.
Калi стваралiсь Богам светы,
Па зорцы светлай чалавеку
Назначыў Бог святы спрадвеку;
Яна жыццём яго кiруе
I лёс яго i смерць пiльнуе.
Чым больш з людзей хто выдатнейшы,
Таго i зоркi блеск яснейшы,
I гасне зорачка святая,
Калi даручаны сканае:
Вось так на небе адначасна
Яна мiгнецца i пагасне,
Як бы хто з жалю вочкi ўскiне
I невядома дзе загiне.
I неба слых тады прыклонiць,
I анел слёзку цiха зронiць...
Як я была яшчэ малою,
То дзед, бываючы ў настроi,
Часамi вёў апавяданнi
Аб гэтым зорачным знiканнi,
Яшчэ казаў: "Калi хто зможа,
Пакуль не згасне служка божжа,
Задумаць што ў мамэнт блiскання,
Таго ўсе споўняцца жаданнi".
Для хлопцаў гэта тлумачэнне
Найболей мела здавалення,
I ўсе iх думкi мiмаволi
Блукалi дзесь у божым полi;
Iх захапляў свет безгранiчны
I ўласны лёс iх таямнiчны.
XXII. НА ГЛУШЦОВЫХ ТОКАХ
Адбыў свой час панура люты.
Дзянёк патрошку прыбывае,
Прыветней сонейка блiскае,
I рве рачулка свае путы.
Iдзi, зiма, iдзi ў дарогу:
Прайшоў твой час, дзякаваць Богу!
Пабач, старая: там, у полi,
Чарнеюць леташнiя ролi!
А ўзгоркi вунь паразумнелi,
Бо вельмi значна палыселi.
А лес, глядзi, якi вясёлы!
I дуб смяецца, хоць i голы.
Паслухай добра: чуеш песнi?
Цяпер яны ўжо не заўчэснi,