Гатуюць шлюбныя адзеннi
I ткуць карону дарагую
Вянчаць зямельку-маладую...
Пара, зiма, табе складацца
I ўпроч з кудзеляй выбiрацца!
I вось у дзень адзiн прыўдалы
Загаманiлi перавалы.
I гоман, спеў i шум усюды,
Як бы ў цымбалiкi i ў дуды
Зайгралi тысячы музыкаў,
Бы iх на баль тут хто заклiкаў.
Iдзе вясна з цудоўнай лiрай;
На звон яе зляцеўся вырай,
I жыцце ўсюды вынiкае,
I пташка песню зачынае.
- Вясна павiнна быць раджайна:
Вада шумiць штось незвычайна,
Як гром далёкi - густа, глуха
I так прыятна нейк для вуха,
Мiхась, вярнуўшыся з абходу,
Адзначваў добрую прыгоду.
А Костусь дома не ўтрывае,
Паслухаць шум той выбягае;
I праўда: гук такi цiкавы...
Як мiлы гэтыя праявы!
Аб чым гудзе вада так важна,
Так мiлагучна, так працяжна?
Напэўна, гэтая вадзiца,
Мабыць, якая чараўнiца,
Калi наўперад многа знае
I пра раджайнасць нешта бае.
I нават тата даў ёй веры.
Праз дзень прыйшоў наказ з кватэры,
Якога бацька спадзяваўся,
Каб у Камлiшчы ён збiраўся,
Бо ўжо глушцы затакавалi,
А iх прад святам палявалi;
Але ўпярод, да палявання,
У змрок вячэрнi i ў свiтанне
Туды на подслухi хадзiлi,
Глушцоў шукалi i сачылi,
Пакуль паны не прыязджалi.
Два буданы ў бары стаялi:
Адзiн - салаш яловы просты,
Другi драўляны i з памостам;
I вось, як панства наязджала,
То тут яно i начавала.
Ляснiк у будцы сваёй гнуўся,
Хоць да агню ён больш гарнуўся;