Абрыцкi погляд ускiдае
I шчыльна люльку накладае.
- Што ж! трэба рушыцца - цямнее:
Якраз злятаюцца, зладзеi!..
Эх, брат, наняўся - як прадаўся!..
Сказаў Мiхал i сам падняўся;
За iм другiя паўставалi
I ў цёмны лес павандравалi.
I разышлiся ва ўсе бокi
Сачыць глушцоў, шукаць iх токi.
Мiхал з дарогi зварачае
I далей, глыбей забiрае.
Вось ён разважлiва спынiўся,
Прыслухаўся i прытаiўся;
Яшчэ павольненька праходзiць,
Дазорчым вокам лес абводзiць.
Стаяць вакол маўклiва хвоi,
Бы служкi ў панскiм дзесь пакоi;
I дрэмлюць чорныя ялiны,
I моўкне ў лесе спеў птушыны,
I толькi дрозд высвiстваў штучна,
Як на кларнеце, мiлагучна;
Ды змоўк i ён, i ўсё знямела.
У небе зорачка нясмела
Над гэтым лесам цемранiстым
Зiрнула вокам прамянiстым.
А лес маўчыць, глухi, таемны.
Мiхал - сам слых, але дарэмны
Вышэй чуллiвых натужэннi:
Нiдзе нi зыку-шарасцення,
I толькi шум, бы кiм насланы,
Бы тыя гулкiя арганы,
Ўвушшу стаiць, грымiць i звонiць
I штось няўцямнае гамонiць.
"Чусь-сю! Чуг-гi!" - дзесь зык падаўся,
Мiхал як бы чаго спужаўся,
I сэрца ў iм мацней забiлась,
I радасць нейкая з'явiлась.
Глушэц чым далей, то ўсё болей
Дзесь на суку за тоўстай хвояй
Рассеўся важна i балбоча,
А як спявае - плюшчыць вочы,
Тады нiчога ён не чуе;
Але не цягам ён такуе,
А робiць часта перарывы,
Тады ўжо чутак ён надзiва,
Тады замры i стой зацяты;
Пачне спяваць - хоць бi з гарматы.
Мiхал стаiць, штось разважае,