А кашаль, падла, так i душыць.
Мiхал наш з токаў хоча зрушыць,
Iсцi ў будан той, ды ўнiкае:
Другi глушэц ток зачынае.
Перачакаўшы з паўгадзiны,
Мiхал павольненька, як можна,
Пакiнуў токi; асцярожна
Выходзiць зноў на пуцявiны.
Цяпер на збор i ён шыбуе,
Чагось вясёлы, ног не чуе;
А леснiкi ўжо ўсе у зборы.
Iдзе гаворка сярод бору,
I смех i жарты, нават кпiны.
Агонь бадай да палавiны
Высокiх хвояў дасягае.
Абрыцкi рапарты прымае,
Хто чуў глушца, якiя токi,
Адлегласць мерае на крокi,
А Дземiдовiч люльку смалiць,
Нiяк глушцоў сваiх не хвалiць.
- Няма нiдзе, папрападалi,
А мо за зiму паздыхалi,
Гаворыць ён, рукой махае.
Яму Мiхал напамiнае,
Як летась ён усiм надзiва
Упаляваў зайца шчаслiва,
Калi той здуру памылiўся
I сам у яму завалiўся.
I ўсе смяялiсь, рагаталi
I з тога зайца жартавалi.
- А што ж тут вельмi выпiрацца?
I з-за чаго ўжо так старацца?
Брашы ўсю ноч хоць, як сабака,
Адна i ласка i падзяка.
Мiхал занадта ўжо служака,
А медалёў не начапiлi,
За глупства ў лыжцы б утапiлi.
- Ты праўду кажаш, пан Амброжа,
Ды йначай наш Мiхал не можа:
Натура ўжо яго такая!
I Астахновiч зазначае.
Вясёлы смех i жарты, спорка
Вядзецца доўгая гаворка.
Будан жыве, будан гуторыць,
Аж покi сон усiх не зморыць.
XXIII. ПАНСКАЯ ПАЦЕХА
Якраз пад Вербнiцу ў суботу,
У самы снег i гразь i слоту
Ў будан Мiхал з Алесем пхаўся.