Зляцiць куды цi так зарвецца,
Калi на гэта павядзецца,
А ты свяцi тады вачамi
Перад ляснiчым i панамi.
- А, ты ўжо тут! тырчыць, як паля!
Здароў, як маешся, Мiхале?
- А так i маюсь, ягамосцю!
Не то з усмешкай, не то з злосцю
Мiхал з будана адазваўся,
А Пальчык громка засмяяўся.
- Ты, брат, як пан той у будане.
- А што ты думаеш, васпане?
Хiба не пан? - Мiхал падняўся,
Як пан, у бокi важна ўзяўся
I з панскай мiнай пахаджае,
Па-польску Пальчыка пытае:
- Цо повеш, галган? Цо потшэба?
Я далэм тобе, дурню, хлеба!..
Iдзь до д'ябла! - Пан праўдзiвы!
Са смехам Пальчык адзначае;
Абодвух смехам пашыбае
Спаткання гэты тон жартлiвы.
Праз паўгадзiны ўсе сышлiся.
Цяпер размовы павялiся
Наконт паноў i палявання.
Ох, дасць Ракоўскi залiвання,
Калi панам не пашанцуе
I сам глушца не запалюе;
Так i ўскiпiць, як рак чырвоны,
Такi ён кручаны, шалёны!
Сам вiнават - цябе аблае,
За няма-што з гразёй змяшае.
Ох, i паганая урода,
Прышыбла б дзе яго калода!
Абрыцкi моўчкi дым пускае
I люльку пальцам прыцiскае,
Аб чымся думае сукрыта;
Усмешка нейкая разлiта
I на твары i пад вусамi.
I толькi ўскiне ён вачамi
То на таго, то на другога,
Ды не прамовiць ён нiчога,
Бы засмучае штось старога.
- Ўставайце: едуць! - Ўсе ўсхапiлiсь,
Захвалявалiсь, захадзiлiсь,
Знакi на грудзях папраўляюць
I на спатканне выбягаюць
I ўраз спыняюцца, стаяць
Паноў тых трэба прывiтаць.