Была мiж iмi чуць не сварка:
- Бяры, Антось! - Я намакаўся,
Бяры, брат, ты: ты больш цягаўся,
I спрэчку тым яны канчалi,
Што гэту скварку разразалi.
Другая мiска, мiска-яма,
Апаражнялася таксама,
I ўжо к канцу таго снядання
Хлапцы здаволiлi жаданне,
I ад мужчын яны адсталi.
Павольней скiвiцы жавалi,
Крышылi страву, як нарокам.
I бацька кiдае вiдэльцы,
Рукою гладзiць па камзэльцы,
На абразы ўскiдае вокам
I шэптам хрысцiцца набожна.
Тым часам мiска i парожна,
I мацi стол ужо прыбрала,
Пасуду, лыжкi паласкала.
А дзядзька сеў курыць на ўслоне.
Злажыўшы шчыльненька далонi,
Мiхал сядзеў, не варушыўся
I ў мыслi нейкiя ўглыбiўся.
Ды мацi з дзядзькам добра зналi,
Дзе тыя мыслi вандравалi,
Што iх гарнула, што тулiла
I дзе было iм гэтак мiла.
Даўно ўжо бацька жыў думою
Разжыцца ўласнаю зямлёю
I не належаць нi да кога,
Не знаць начальства нiякога.
I калi бацька каго стрэне,
Не прапускае ўжо здарэння
Спытаць, праведаць аб зямельцы:
Дзе прадаецца, як багата,
Якiя выгады i плата,
Як блiзка рэчка цi крынiцы?
I чым больш служба дакучала,
Тым болей бацьку прыцягала
Свая зямелька, свая хата
(Няўжо яна яму заклята?),
Прытулак свой, куток уласны;
Такi ён мiлы быў i красны,
Што наш Мiхал там жыў душою,
Не знаў улады над сабою,
Апроч зямельнай той улады.
Завёў бы там сабе прылады
Ды жыў бы панам i не гнуўся,
Шырока б там ён разгарнуўся.