Хурман тут лейцы падцiнае,
Стаенных пару прыпыняе,
А пан Абрыцкi з леснiкамi
Скланiлiсь нiзка прад панамi.
Паны чуць-чуць адно зiрнулi,
На iх увагi не звярнулi,
Як бы не людзi то стаялi,
I ў свой будан павандравалi.
Тут леснiкi бягом да брычкi,
Бо знаюць панскiя прывычкi,
Нясуць iх стрэльбы i пакункi,
Прылады розныя, ладункi
I ў будане iх прыбiраюць,
Панам, як могуць, дагаджаюць.
Паны ж не бачаць iх, не чуюць,
Бярэ iх нейкi рух, жартуюць;
Усё iх цешыць, забаўляе,
На лад вясёлы падымае:
Будан, агонь, начлег цiкавы,
Прасцецкi стол, салома, лавы,
Таксама цешыць паляванне,
Iм тут цiкава ўсё дазвання,
Апроч людзей, што iм так дбаюць
I ўсе iх глупствы выпаўняюць.
Тут быў Ракоўскi, пан ляснiчы,
З Нясвiжа глаўны кiраўнiчы
Маёнткаў княжацкiх, пан Свiда,
I трэцi пан, даўгi, як дзiда,
Быў пан Кржывiцкi, равiзовы,
Яшчэ нябачаны тут, новы.
Цямнее ў лесе. Ноч надходзiць,
Марозiк злёгку нацiскае.
На небе месяц усплывае,
Задуму смутную наводзiць
I лес маўклiвы азiрае.
Гарыць-дрыжыць агонь шумлiвы,
А залатыя пералiвы,
Вуглёў мiганне-дрыгаценне
Iм ткуць чароўнае адзенне:
Шчыты агнёвыя, кароны,
То ярка-светлы, то чырвоны.
Шугае полымя бурлiва,
А iскры-зорачкi шчаслiва
Бягуць-плывуць блiскучым роем
Угору ў голькi к тоўстым хвоям
I ў верхавiнах прападаюць,
Бы вочкi плюшчаць, умiраюць.
Тут светла, весела, ўсё жыва,
А ў лесе цьма ляжыць маўклiва,