Што не ў свой час iдзе забава.
Дрыгучы блеск вакол гуляе,
I цьму адгэтуль адганяе,
I пiша здольныя малюнкi,
I фарбаў розныя гатункi
Па тоўстых хвоях раскiдае,
Дзiвоты чараў выяўляе.
Сядзяць паны, як страхi тыя,
А мiны важныя такiя,
Ўсе непрыступны i ўсе горды,
Рашучы погляды i цвёрды,
А ў кожным слове, ў кожным руху
Вiдна знявага да "псяюху".
"Псяюхi" ж iм усяк слугуюць
I для вячэры стол гатуюць,
Ў агонь бярвеннi падкiдаюць
I прад панамi выдыгаюць.
I вось за стол паны садзяцца,
Iм заманулась частавацца;
Кiлiшкi "вудкай" налiваюць
I чаркi з чаркамi стыкаюць,
Жуюць смажэнне i вяндлiну
I хваляць добрую часiну.
А "вудка" больш развесяляе;
Пан равiзовы зачынае:
"Ешчэ Польска не згiнэла,
Пукi мы жыемы".
Паны адны перад другiмi
Шыкуюць жартамi сваiмi,
Свой розум, гонар выстаўляюць
I дубальтоўкi выслаўляюць.
Ракоўскi, злосны з леснiкамi,
Зусiм не той цяпер з панамi.
Паны ў хвальбе не зналi меры,
Самiм сабе не мелi веры,
Ды пра лганнё сваё маўчалi,
Не падсяваючы, ўсе лгалi.
- А я, - тут Свiда выступае,
Ён вус угору падымае
I панству кiдае з запалам:
Седм вiлькув забiв едным стшалэм!
Паны на момант слупянеюць,
Жаваць iх скiвiцы не смеюць:
Загнаў пан Свiда iм загвоздку,
Як бы у горла сунуў костку.
- Дальбуг, цекаве, даен слово!
Сказаў нарэшце равiзовы.
- Гм, як жа гэта, проша пана?
Ўсiх зрэзаў Свiда нечакана