Паноў аж зайздрасць разбiрае.
- То пан жартуе, як то можна?
Паны развагу вядуць розна:
Сказаць: салгаў - не выпадае,
Паверыць - веры не хапае;
А паўнамоцны ў здаваленнi,
Як бы агорнуты ў праменнi,
Навокал горда пазiрае
I важна шчокi надзiмае,
Як бы паноў ён i не бачыць.
- Няхай жа пан то растлумачыць!
- А так, панове: едным стшалэм!
Зноў ткнуў iх Свiда як бы джалам.
Ў канцы дае iм тлумачэнне:
Забiў ваўчыцу на шчаненнi.
Паны - ляснiчы й равiзовы
Як па камандзе, б'юць галовы:
- I як то мы не дагадалiсь!
I доўга ўсе яны смяялiсь.
Назаўтра рана чуць разднела,
Чуць-чуць на ўсходзе пасвятлела,
Была кароткая нарада,
Каму вясцi якога пана.
"Абы не гэтага шатана,
Хоць бы не мне ўсучылi гада",
Мiхал падумаў аб ляснiчым.
"Абы не з гэтым паляўнiчым",
Так i другiя разважалi,
Пераглядалiся, чакалi.
Але як Свiда быў тут глаўны,
А з леснiкоў найболей слаўны
Мiхал даўно ўжо тут лiчыўся,
То ён Мiхалу даручыўся,
Кржывiцкi Пальчыку застаўся,
А ў трэцяй пары аказаўся
Нiхто другi, як наш Гавака;
Аж уздыхнуў ён, небарака.
Размеркаваўшысь такiм чынам,
Паны па розных пуцявiнах
Iдуць на токi з леснiкамi.
Мiхал здалёк пайшоў цянькамi;
Гатовы план даўно ён мае,
Iдзе i Свiду навучае,
Гаворыць з прыцiскам, хоць цiха,
Каб не ўстрывожыць тое лiха.
- Вось тут, паночку, "такавiска",
Глушэц асочаны ўжо блiзка,
Няхай жа пан iдзе цiхутка,
Бо гэта штучка вельмi чутка: