I хвоi гэтыя, i елi,
Лiхiя людзi падабрэлi,
Бо святам божым ўсюды вее;
З нажом разбойнiк не пасмее
Залегчы ў лесе срэдзь дарогi,
Бо i заможны i убогi
Святы Вялiкаднiк святкуюць
I радасць ў сэрцы сваiм чуюць".
I гэту згоднасць, радасць свята
Ва ўсiм Кастусiк адчувае:
I ў тым, як з дзядзькам размаўляе,
На возе седзячы з iм, тата,
Чуваць яна ў пытаннi брата,
I ў гэтым лесе безгалосным,
I ў мерным клыгату калёсным;
Вось так i чуеш, што й дарога
Цяпер паслушна волi Бога,
I пераказваюць навiны
Калёсам гучна каляiны.
Дарога з лесу выйшла ў поле,
Калёсы коцяцца паволi,
Шуршыць пясочак мнагазначна.
Ў сяле на цэрквi чуць абачна
Блiшчыць лiхтарык i мiгае,
Дарожных погляд прыцягае.
Яны лагчынку праязджаюць,
Гару сярэднюю мiнаюць,
Клады з панiклымi крыжамi,
Дзе дрэвы голькамi-брыжамi
Навiслi цiха над зямлёю,
I едуць мернаю ступою.
Вось хаты з мроку выплываюць,
Агнямi вокны ў хатах ззяюць,
I на пясочку блескi-плямы
Прыгожа пiшуцца скрозь рамы.
Яшчэ па звычаю старому
Мужчыны сталыя удому
Свае лiтаннi адпраўлялi,
Пакуты Езуса спявалi.
Так i цяпер у Ратуёвых,
Ў Яхiма дзядзькi, ў Базылёвых,
Таксама ў Стасечкi i ў Даткi
Свае захоўвалi парадкi:
Сядзелi згодна i набожна
I спеў святы вялi заложна,
Вачэй не зводзячы з кантычкi.
Часамi тут былi i стычкi,
Калi спеў новы зачыналi
Ды ў тон агульны не траплялi.