I з безгранiчнага прастору
Шырокай плынню агнявою
На землю шчодраю рукою
Лье блеск гарачы i яскравы;
I вянуць скошаныя травы,
I выглядаюць нудна палi.
На луг другая коцiць хваля:
Iдуць грабцы, жанкi, дзяўчата,
Убраны хораша, бы ў свята:
Чырвоны колер, белы - ўсякi,
Бы ў агародзе тыя макi;
Iдуць, пракосы разбiваюць,
З лагчынак сена выграбаюць,
То там, то сям у чэсць пятровак
З грудзей тых макавых галовак,
Дзяўчатак слаўных, яснавокiх,
Ў лугах прасторных i шырокiх
Плывуць-дрыжаць спяванак тоны;
I тыя песнi засмучоны
I млеюць ў стомленым абшары,
Як бы адбiтак божай кары.
А дзень гарыць, а дзень палае.
Ўсплывае хмарка i другая
Над сiне-дымным небасхiлам
I ў задуменнi смутна-мiлым
З нябёс блакiтных пазiраюць,
Як бы дарогу выбiраюць.
Раздолле ў лузе, эх, раздолле!
А колькi смеху i сваволля,
I жартаў, плюскату, штурхання
Над гэтым Нёмнам у купанне!
I хiба можна ўжо ўстрымацца,
У час касьбы не пакупацца?
I дзе на свеце ёсць такая,
Як Нёман, рэчанька другая?
Тут хвалi светлы, срэбралiтны,
А беражкi - ну, аксамiтны,
На дне пясочак жоўты, чысты,
Вадою згладжаны, зярнiсты.
У воду войдзеш - шчасце раю,
Я шчасця большага не знаю,
Цi знаць яго ўжо не прыйшлося,
Як толькi тут, на сенакосе.
А глянь на луг пад вечар, браце!
Увесь, як ёсць, ва ўсiм ахваце,
Па ўсiх грудах аж за дарогу
Устаўлен копамi мурогу;
I так свяжуткi копкi тыя,
I так выразны, бы жывыя,