Але ўсе разам так прыветны!
Вазы шыбуюць важна, стала,
Бы тых вагонаў рад нагнала.
Павее ветрык - што за пахi!
Мёд разлiваюць тыя гмахi,
Вiно найлепшае i ром,
Як плата шчырая касцом.
А вечар чуткi, гутарлiвы
Разносiць гоман, смех шчаслiвы
I ў сэрцы палiць парываннi
I тчэ красёначкi кахання.
Ружовы захад повен ласкi,
I цiха звiслi агнепаскi,
Брыжы, тасёмкi i каралi;
Адзенне хмаркi пазнiмалi
I самi леглi спаць на ночку,
Адзеўшы лёгкую сарочку;
I гасне дзень у задуменнi,
Як гаснуць жыцця летуценнi.
Зiрнi на луг прад навальнiцай,
Калi крыжастай блiскавiцай
У страсе твар ахрысцiць хмара,
I сiлай грознага цяжару
Ўскалыша землю шум дрыгучы
Далёкi, ўстрымлены, магучы
I здрыгане нябёс разлогi,
Як голас божай засцярогi,
Зiрнi тады на гэту шыр:
Трасецца-ходзiць луг, бы вiр,
Бы той кацёл у час кiпення,
Ўсё поўна руху i iмкнення.
Ой, час гарачы, ой, час цяжкi!
Бягуць касцы, ну, як мурашкi,
Бягуць грабцам на дапамогу
I раптам б'юць усе трывогу.
А хмары ўсталi нечакана,
Хоць, праўда, парыла ўжо зрана;
Бела-ружовыя iх шаты
Вiсяць маўклiвы i зацяты,
А кучаравыя клубiшчы,
Як на ўсясветным пажарышчы,
Растуць, расквечваюць на сонцы
Свае клубочкi-валаконцы
I ткуць сярэбраны масток,
Дзе гром застукаў, як чаўнок.
Пад шум, пад грукат навальнiцы,
Як бы па знаку чараўнiцы,
Ўстаюць-растуць на лузе копкi,
I луг пабраўся ўвесь у бобкi.