Вакол стажка аж кiшаць людзi,
Гарачка ўсiх бярэ такая,
Што пот iм вочы залiвае,
Бо хмара сiваю градою
Ўжо звiсла нiзка над зямлёю,
Iдзе гняўлiва, пасмы сцеле,
Блiшчыць-гарыць яе кудзеля
I пакручастымi жмутамi
Стрыжэ-глядзiць, як змей, вачамi,
I сучыць срэбраныя нiткi
У шнур дажджаны ўвачавiдкi.
А дождж шумiць, а дождж гудзе,
I блiжай-блiжай ён iдзе
I даль туманам засцiлае.
Упала кропля i другая,
За iмi цэлым вадаспадам
Буйныя капкi, як бы градам,
Па лiсцях дуба секанулi
Ды далей сетку пацягнулi.
I вось жахнула блiскавiца,
Як вогнямгненная крынiца,
I гром-пярун сталёвым бiчам,
Бы нейкi звер страшэнным лычам
Арэ, трасе, калоцiць хмары,
Зямлю, надземныя абшары,
Бушуе доўга, абурлiва,
Над лесам коцiцца гняўлiва,
I гэты гоман, гнеў дрыгучы,
Злучае зноў у стрэл магучы,
Густы, злавешчы, вiхрабежны
I нестрыманы i драпежны
I так цяжэрна нацiскае,
Як бы зямлю дзесь угiнае.
I шугнуў дождж налётам смелым,
Павiс абрусам густа-белым
Над гэтым лугам, над палямi
I льецца коса ручаямi,
Бы невад цягнецца грымотны,
I б'юцца кроплi ў пыл вiльготны.
Зiрнеш вакол - адна любота!
На лузе спынена работа,
Жанкi, дзяўчаты i мужчыны
Бягуць пад копы, пад драбiны,
Каб менш быць змочаным дажджом;
А хто, накрыўшысь халатом
Цi так накiнуўшы дзяругу,
Сядзiць квахтухаю срэдзь лугу.
- Давай, давай, дожджык, накропу.
Сюды, дзяўчаткi, лезьце ў копу: