На другi год касцоў прыбудзе!
Пад гэты гром, пад дождж упарты
То там, то тут пачуеш жарты
I смех вясёлы, пiск дзявочы,
Бо хто ж крануць iх не ахвочы?
Але й дзяўчаты язык маюць
I востра хлопцаў падсякаюць,
Не робяць жартам перашкоды.
За тыдзень добрае пагоды
Праходзiць, глухне касавiца,
I толькi дзе-нiдзе капiца,
Стулiўшысь цiха над вадою,
Глядзiць забытаю ўдавою,
Бы нейкi жаль яна хавае,
I сэрца смуткам авявае;
Ды стогi, сведкi цяжкай працы,
Стаяць, як панскiя палацы.
А пышны луг так абяздолен,
Стаiць пакошан i аголен
I выгляд мае засмучоны.
Гракi, i галкi, i вароны
Даўно дзяцей павывадзiлi,
Над гэтым лугам закружылi,
Ляцяць сюды на раздабыткi
Цяпер тут добрыя спажыткi.
Эх, скошан луг, - i знiклi краскi,
Бы тыя чары мiлай казкi,
Якую ў часе вандравання
Цi адзiнокага блукання
Табе складаюць думкi самi
I залатымi паясамi
Твае прыгоды спавiваюць
I лёсы жыцця аздабляюць.
Глядзiць пакоша-луг гаротна,
На сэрцы робiцца маркотна.
Эх, лета-лецейка любое,
Ты адцвiтаеш, залатое!..
I так паволi, неўзаметкi
I нашы звянуць жыцця кветкi.
Але касьба - пачатак лету.
О, колькi ў iм яшчэ прывету!
Прыгод усякiх так багата
Тужыць аб леце ранавата.
Яшчэ не раз у часе жнiва
Дзяннiца зоймецца шчаслiва,
I ў ясным блеску i ў красе
Адб'юцца хораша ў расе
Яе кароны агнявыя,
I пасмы-косы залатыя