Рассыплюць радасныя стрэлы,
Бы лiры божай тыя стрункi,
Бы тыя чары-пацалункi
На вуснах шчырага кахання
У патайны часок спаткання.
Яшчэ нямала дзён цiкавых
I ранiц светлых i ласкавых,
Калi туманам белаватым
Лясок атулiць свае шаты,
А на палях у белi жыта
Смех заблукае самавiта
Ружова-бледна чырвань-ззянне,
Дзяннiцы цiхае вiтанне.
Дык не гаруй жа, брат-нябога:
Дзянькоў вясёлых яшчэ многа!..
Iтак, зацiхлi сенажацi,
Пайшла каса адпачывацi,
Да часу звiсшы пад страхою,
Каб быць заўсёды пад рукою
На ўсякi выпадак, патрэбу.
Цяпер увагу дайце хлебу,
Сярпок крывенькi просiць дзела,
Жытцо падходзiць, пабялела.
Саломку выгнуўшы дугою,
Звiсае колас над зямлёю,
А спела-поўныя зярняткi
Глядзяць, як спонкi-вачаняткi,
Нiбы iм хочацца хутчэй як
Спаткаць-убачыць мiлых жнеек.
Прыйшоў жаданы час спаткання.
Глядзiць прыветна дзянёк зрання;
У блеску сонца нiкнуць росы;
Свяжуткi, чысценькi нябёсы,
Бы тыя вочкi маладыя,
Застылi хмаркi залатыя.
Дымок танюткi, белаваты
Ўжо павiваецца над хатай,
Бо трэба ж выпалiць печ тую
Ды йсцi на нiўку маладую.
Угрэла сонца. Жней чародкi
Iдуць паважна, як лябёдкi,
У хустках лёгкiх, кофты белы,
Iх рукi дужа загарэлы.
Iдуць дзяўчаты, маладзiцы
I жарты строяць, як блазнiцы,
Iдуць шумлiвы, гаварлiвы,
Звiнiць iх голас, смех шчаслiвы;
Чутна i песня маладая,
I поле раптам ажывае.