Ў лубках-калысках за плячымi
Такая ты, жаноча доля,
Марудна цягнуцца на поле.
Прыйшлi на вузкiя загоны,
Дзе каласочкi шумы-звоны
У таямнiчы спеў злiлi,
Упаўшы чолам да зямлi.
Гарачы дзень. На полi душна.
Прыцiх той ветрык непаслушны,
Як бы сваiм аддаўся марам.
Зацiшак поля дыша варам
I гонiць з твару поту рагi,
I сохнуць губы ад той смагi.
А жнейкi жнуць. У моры збожжа
Мiльгае постаць iх прыгожа,
Калi ў паверхнi таго жыта
Ўсплыве галоўка самавiта
I так прыгожа азiрнецца,
А гiбкi станiк разагнецца;
Або калi над галавою
У жнейкi спрытнаю рукою
Пучок калоссяў мiльгатнецца,
Апiша дужку, бы вясёлку,
Бы нейкай знiчкi след пагаслы,
I борзда ляжа ў перавяслы,
Што распасцёрты на падолку,
Дапраўды: ўзмахаў гэтых мгненне
Адна любота, заглядзенне!
Гарачы дзень! Эх, спёка, спёка!
А прохладзь вечара далёка.
Замлела ўсё ў жары-тамленнi,
Зямля гарача i каменнi;
А ўсюды цiха, нема, глуха,
I толькi заедзь каля вуха
Гудзе агiдна, надаедна,
Бы сама наша доля бедна,
Ды дзiцянё з лубка-калыскi
Заводзiць плачы свае, пiскi,
А кучаравыя снапочкi,
Над iм злучыўшы каласочкi,
Стаяць спакойна i маўклiва,
Бы кажуць жнейкам тым жычлiва:
"Да нас iдзеце, дабрадзейкi!
Пад наш цянёк хавайцесь, жнейкi!"
А жнейкi жнуць. Iх твар палае,
Iх пражыць, сушыць смага тая,
Якую трудна iм здаволiць,
Якая толькi "пiць! пiць!" молiць.
Сярпок скрыгоча прагавiта,