Як бы яму ўсё мала стравы
Нядарма ж вылез ён з-за лавы;
Цяпер яго краса-часiна:
Шпарчэй, шпарчэй жа гнiся, спiна!
I спiны гнуцца, бы ныраюць;
Па струнах-кальвах пальцы граюць,
Напрост кладуцца жменi жыта,
Растуць снапочкi самавiта,
Стаяць, бы лялечкi якiя,
Глядзяць, як госцi дарагiя.
Прыйдзi пад вечар ты на поле
I палюбуйся iм, саколе!
Ў якiя роўныя шнурочкi
Цяпер пакладзены снапочкi!
I як прыгожа-слаўны бабкi!
Якiя ладныя iх шапкi!
I хоць яны ўсе адзiнакi,
Але i выраз i адзнакi
У кожнай бабкi асабiсты,
А наагул усе фарсiсты,
Зiрнеш - дальбог жа, возьме ўцеха,
I не стрымаешся ад смеху:
Яны так мiлы, так прыветны,
Так самавiты, так фацэтны
I пазiраюць так прыхiльна,
Прыгледзься толькi да iх пiльна!
I многа ж iх: не змерыш крокам
I не акiнеш нават вокам;
Стаяць радамi, зухаваты,
Як на ўрачыстасцi салдаты.
А тая ранiчка на полi
У часе летняга расквету!
Эх, выйдзi ў поле, брат, дасвету:
Не будзеш каяцца нiколi.
Зiрнi, прыслухайся наўкола:
Як цiхамiрна, як вясёла.
I ў кожным дрэве, i былiнцы,
I ў малюпасенькай раслiнцы,
Ну, ва ўсiм чысценька дазвання
Блукае радасць спадзявання.
Куды нi глянь - усё ў настроi
I ў добрай згодзе мiж сабою;
Само паветра жыва, дыша,
Бы ў iм хтось хвалы жыццю пiша,
Праменна-светлы, яснавокi,
I гаснуць-нiкнуць ночкi змрокi.
Усход жыве, гарыць, палае,
Слупы-праменнi падымае,
Бы тыя рукi блаславення