Iм кажа мацi за парогам,
Жадае шчасця i дабра.
Мужчыны рушылi з двара,
На воз паселi i ўздыхнулi
Ды ўлева к дубу павярнулi.
Ускiнуў жвавы конiк грывай,
Два разы пырхнуў выразлiва
Вiдаць, далёкую дарогу
Пачуў Сiвак, забiў трывогу
I, шыю выгнуўшы дугою,
Пабег вясёлаю трусцою
Па гладзi мяккага дзiрвана.
Алесь i Костусь з-за паркана
Глядзелi iм услед маўклiва,
I думка нейкая тужлiва
На смутных тварыках блукала
I ценем вочы засцiлала;
I iм здавалася, што з iмi
Дзялiлiсь жальбамi сваiмi
I дуб стары, i той будынак,
I лазнячок ускрай лагчынак,
I гэты лес, i само неба:
Чаго людцам, чаго iм трэба?
Нашто шукаць зямлi далёка?
Зайздросна ты, людское вока!
Хiба тут цесна? свету мала?
Няма работы для арала,
Цi для сярпа, або для коскi?
Цi не прыгожа ў кроплях роскi
Гарыць-iрдзiцца дрыгаценне,
Як нейкi вобраз летуцення,
Адбiтак вечнае красы?
Цi не багаты тут лясы
I рознай пташкай, i звярамi,
Арэхам, ягадай, грыбамi?..
Эх вы, нявiннасць i прастэча!
Цямны вам лёсы чалавечы.
Але напэўна i мужчыны
Паважнасць гэтае хвiлiны
Не менш ад хлопцаў адчувалi,
I нейкi час яны маўчалi,
I кожны ў думках сам з сабою
Размову меў часiнай тою.
Ды што гадаць аб гэтых словах,
Што не адбiлiся ў размовах?
Мiнем дарогi, iх малюнкi,
Iм не падведзены рахункi;
Яны заўсёды свежы, новы
I мнагадумны, настраёвы,