Яны сваiм жыццём жывуць.
Ды ўсё ж зазначыць я тут мушу
Мiхал з Антосем сваю душу
Дарогай цешылi нямала.
Прад iмi Случчына ляжала,
Старонка мiла i багата.
Народ, вiдаць, жыў панавата,
Прынамсi, добра i заможна,
Па ўсiм аб гэтым судзiць можна:
Па ветраках, такiх удумных,
I па абэржах гэтых, гумнах,
Па старасвецкiх азяродах,
Па гарбузах на агародах,
Па тытуню i па садочках,
Дзе хаты нiклi, бы ў вяночках.
А тыя лiпы цi таполi!
Такiх не бачылi нiколi:
Развiслы, тоўсты, сакавiты,
Гамоняць з небам - паглядзi ты!
За многа вёрст здалёк вiдаць.
- Ну, дрэвы! нечага сказаць;
Зямля, брат, сiлы многа мае
Такiя вежы выганяе!
А роўнядзь, роўнядзь! як далонi!
Мiхал зазначыць цi Антонi.
- Эх, брат, зямля: ўмiраць не трэба,
Не пашкадуе табе хлеба.
Ўсё прыцягала iх увагу:
Цi ўстрэнуць родную сярмягу
I людзi простыя так ветлы,
I погляд добры iх i светлы
Так да душы i пранiкае
I сэрца цешыць i ласкае;
Цi хутарочак пападзецца,
Ну, як знаёмы, усмiхнецца!
Цi гэта вёска з ветракамi
I з прыдарожнымi крыжамi
Ўсё так павабна, так адметна,
I ўсё вiтала iх прыветна,
Бы тая блiзкая радня.
На трэццю ранiчку да дня
Мужчыны трохi i блудзiлi,
Дарога ж мерылась на мiлi
Яны прыклыгалiсь да мэты,
Каб аглядзець куточак гэты.
Мiхал злез з воза, кiнуў вокам,
У двор шыбуе мерным крокам,
Iдзе, гасподу разглядае.
Яна не досыць маладая;