- Так. Справа, значыцца, такая!
То пачакайце ж, калi ласка!
I знiкла ўраз яго апаска
(Не шкодзiць быць i асцярожным
Прад незнаёмым падарожным).
Хадыка зараз захадзiўся
I аканчальна абудзiўся,
Кажух накiнуў ды йдзе ў сенi,
I таго страху няма й ценi:
Глядзiць прыветна, як на брата.
- Заходзьце ж, брацiку, да хаты.
Ды вы з канём? дык заязджайце,
Вось тут пад клуняю стаўляйце,
Сюды, за гэты стог саломы!
Гамоняць, бы даўно знаёмы,
Адны другiм так моцна рады!
Няма нi хiтрыкаў, нi здрады,
Нi гэтай фальшы, нi падкусы;
Iдзе гаворка без прымусы,
Хвiлiнак першых палi путы,
I душы насцеж разамкнуты.
- Сюды, сюды кiруйся, браце:
I месца будзе й корму хваце.
Там за аўсянымi снапамi
Ядзяць iх мухi з камарамi
Ляжыць i кошанiна й вiка
Не агалеў яшчэ Хадыка!
Каня адпрэглi, воз прыбралi,
На прыгуменнi пастаялi;
Нiяк не скончыш той размовы,
Бо людзi свежы тут i новы,
Кранеш адно, ўсплыве другое;
Такi ж i трэба сёе-тое
Абмеркаваць як мае быць,
Аб тым аб сiм пагаманiць
I з той размовы асцярожна
Што-небудзь вывудзiць i можна,
Цi слоўка, рысачка якая,
Ўсё гэта часам памагае
Зiрнуць на справу iншым вокам
I падысцi да яе бокам.
I стала ясна з той размовы,
Якiя цяжкiя умовы
Няхай iх людзi лепш не знаюць
Прадаць зямельку прымушаюць.
- Пакрыўдзiў Бог мяне сынамi,
Ядзяць iх мухi з камарамi!
Няма сыноў - няма падмогi,
А сам я стаў слабы на ногi,