Пачулi блiзкiх i сваiх,
А як падводзiлi рахункi,
То iх скраплялi пацалункi.
- Я вас люблю! - казаў Хадыка.
I сам я - мiнскi гарамыка;
Пасябраваць хачу я з вамi,
Ядзяць вас мухi з камарамi!
I толькi вам, мае браточкi,
Каб не дажыў я гэтай ночкi,
Хачу прадаць сваю пасаду,
А сам за гандаль я засяду,
Мае вы родненькiя братцы,
Хачу я сальнiкам заняцца.
- Браток Фядос! - Мiхал гаворыць.
Не будзем доўга мы гуторыць:
Вось вам рука! - Фядос даў руку,
I ў тым агульным шуму-гуку
Зачаўся торг, пайшлi бажыцца
Ў жаданнi шчырым падружыцца,
Каб потым, далей, пры спатканнi
Не мець нiякiх нараканняў.
- Дык так: тры тысячы, Фядосе!
Той пальцам шоргае па носе,
Мiнуту мыслiць, разважае.
Мiнута важная, цяжкая.
I цiха-цiха стала ў хаце.
- Няхай так будзе, пане браце!
Гукнуў Хадыка канчаткова.
Яны рукамi крэпяць слова,
Антось iм рукi разнiмае.
- Няхай жа Бог нам памагае!
- Панамi будзеце, панамi,
Ядзяць вас мухi з камарамi!
XXVII. ПА ДАРОЗЕ Ў ВIЛЬНЮ
Дарогi, вечныя дарогi!
Знаць, вам спрадвеку самi богi,
Калi красёнцы жыцця ткалi,
I вашы лёсы вызначалi,
Няма канца вам, нi супыну;
Вы жывы кожную часiну,
То задуменны, смутна строгi,
Як след захованай трывогi,
То поўны чараў спадзявання,
То страхаў цёмнага знiкання,
Калi душа свой лёс прачуе
I ноч нябыту зацянюе...
Дарогi, цёмныя дарогi!
Вы так маўклiвы, вы так строгi!
Хто вас аблiчыць? Хто вас змерыць?