А з качагарам жыў, як з братам,
I быў канторшчык яго сватам;
З тэлеграфiстамi ён знаўся,
А з дзядзькам летась сябраваўся,
Падумаць толькi - чуць не шышка!
I з аднаго яны кiлiшка
У цёткi Генi выпiвалi,
I разам восi яны кралi.
I гэтай думкай, як бы хваляй,
Падхвачан дзядзька, чэша далей
З узгорка ўнiз, iзноў на ўзгорак,
Як бы па хвалях лёгкi корак.
Але не-не ды смутна стане,
Як ён палi вакол агляне,
I гэты лес, смугой засланы,
I родны Нёман, i курганы,
I хвайнякi, i грушы ў полi,
Як бы не бачыў iх нiколi.
I блiзкi сэрцу яго сталi
Малюнкi гэтай роднай далi,
I нейкi смутак, жаль нахлынуў,
Як бы надоўга iх пакiнуў.
Iдзе наш дзядзька, разважае
I лес Сустрэнаўку мiнае,
Праходзiць грэблю i балота.
Лажылась сонца пазалота
На верх лясоў чырвоным шляхам,
I ноч панурым сваiм гмахам
У змрок нiзiны спавiвала
I сон на землю навявала.
Вось кончан лес, i Стоўбцы блiзка.
Туман на возера лёг нiзка,
Вада шумела каля млына,
Свiстала голасна машына,
А там за возерам, як струнка,
Пралегла роўненька чыгунка.
Вось пераезд, даўно знаёмы;
Правей вакзальныя харомы.
Антось зварочвае направа
Ды йдзе на станцыю рухава.
Ўсё там кiпiць, бы ў час разрухi,
Снуюць служачыя, як мухi,
Гудуць, шумяць, бы ў вуллi пчолы,
I ходзяць шумна балаголы,
Каменяцёсы з малатамi,
Гандляркi бегаюць з кашамi.
У лiхтарах агнi трапечуць!
А гандляры крычаць, шчабечуць
I б'юць у грудзi кулакамi,