А дзядзька палiць сваю люльку,
Сядзiць, другую накладае
I свайго сябра выглядае.
- А, брат Антонi! - дзядзька чуе.
Глядзiць - аж Драка сам шыбуе,
Iдзе, кiвае галавою
I газы пах нясе з сабою.
- Здароў, брат Донiс! - дзядзька рады,
Сябру кiвае для нарады:
- Скажы мне, браце, цi няможна,
Пры гэтым дзядзька асцярожна
Прыгнуўся к Донiсу, замяўся,
Ды Донiс зразу дагадаўся,
Што за патрэбу мае сябар,
Дык цi не можна б мне... за хабар
Крыху паехаць на машыне?
- А вось пастой, хай люд адхлыне,
Кур'ерскi пройдзе, а тым часам
Мы перамовiмся з Уласам...
Спакойны будзь: мы ўсё абладзiм,
Хоць на таварны, а пасадзiм.
- Дык ты, брат Донiс, пастарайся!
- Будзь пэўны, брат, не сумнявайся:
З казамi мы на торг паспеем.
У гэты момант лютым змеем
Ляцiць кур'ерскi. Задрыжалi
Ўсе шыбы ў вокнах на вакзале,
I ўвесь народ ураз мятнуўся,
I дзядзька наш не аглянуўся,
Як i яго людская хваля
Нясла, бы шчэпку ў перавале.
Як бы хто iх тут страшна спудзiў.
Плячук тут дзядзька прынапрудзiў,
Крутнуўся моцна навакола,
Чуць з ног не збiўшы балагола,
Ды наступiў на бот падпанку,
Зато мiж цел прабiў палянку
Ён гэтым моцным паваротам,
У цвёрды грунт упёршысь ботам.
Званок, другi i зараз трэцi,
I дрыгнуў поезд, быццам чэрцi
Яго сярдзiта скаланулi,
Дождж цэлы iскар сыпанулi
I страшным рогатам заржалi
Ды з дымам далей паiмчалi.
Вакзал пусцеў, люд распаўзаўся.
Антось сядзеў або сланяўся,
Балелi ногi, ўнiкла сiла,
А спаць так моцненька кланiла!