- Ну, ты заглядваеш далёка,
Дык трохi хiбiць тваё вока
Вось гэта раз; а па-другое
У нас ужо ёсць сёе-тое:
Ну, пляц, зямлi на чвэрць надзела;
Лiчы пад тысячу iх смела.
А там зямельны банк паможа,
Быка, карову прадамо...
Чаго палохацца? дармо!
Абы ахвоту меў, нябожа!
А пры жаданнi, пры ахвоце
Сам чорт не страшан у балоце!
Сказаў Мiхал на словы брата,
Сказаў рашуча i заўзята.
А мацi слухае маўклiва,
Аб чымся думае тужлiва;
Сказаць штось хоча i ўздыхае,
Штось за язык яе трымае.
- Вось як пачнеш так разважанне,
Агоркне ўсё табе дазвання,
Нарэшце мацi не ўтрывала:
- Таго няма, другога мала;
А як жывеш ды не гадаеш,
То й лiха тога не зважаеш...
Так... хоць зямлi свае нямнога,
Але ўсё ж лепей, як нiчога.
А збудзь яе - пачуеш страту,
Бо дзе паставiш тую хату,
Калi няшчасце напаткае?
Бо гэта служба ўжо такая.
А там, за светам, на чужыне
Нiхто цябе, ой, не прыхiне!
I як там будзе з той зямлёю?
Не хвацiш голаю рукою,
Няпэўна ўсё i невядома,
Дык больш пiльнуйцеся вы дому!
- Ну, вось кабецiна дзiўная!
Мiхал на жонку нападае.
Цi ж мы зямлю сваю збываем?
Мы на рахункi прыкiдаем.
Ды што, скажы, ну хоць бы й пляц?
Падумаць - выстраiш палац!
Па часе будзе i развага,
Калi ў лоб стукне табе шляга!
- Вядома, бацькаўшчыны шкода,
Сказаў Антось у тоне згоды.
Але ж i трэба меркавацца
I аднаго чаго трымацца;
I не чужым, а сваiм вокам