I, як з iм толькi параўняўся,
Пад бок штурхнуў яго рукою,
Маргнуў, паклiкаў галавою.
Ўсхапiўся дзядзька наш праворна
I за кандуктарам пакорна
Iдзе ён, стомлены, заспаны,
Не раз схiнуўшыся, як п'яны.
Прывёў ён дзядзьку ў карыдорчык
(Абодвух iх трымае ворчык).
- Iдзi сюды! - кандуктар кажа.
Я буду сам стаяць на стражы
Iдзе кантроль, дык ты схавайся,
Сядзi цiшком, не адзывайся,
Не кашляй моцна i не грукай!
I з гэтай мудраю навукай
Кандуктар дзверы адчыняе,
I хiтра пломбу ён знiмае,
Засадзiць гвозд, ключом пакруцiць,
А страх аж вочы дзядзьку муцiць,
I губа ходзiць, бы ў жаробкi.
Тым часам дзверы бруднай "топкi"
Ўраз адамкнуў кандуктар лоўка
I зачынiў, бы ў клетцы воўка,
Запхнуўшы дзядзьку чуць не сiлай
Да гэтай дзiркi апастылай.
Ступiў наш дзядзька крок, спынiўся
I свет яму тут зачынiўся,
Стаiць, як дурань, небарака.
- Куды ж ты ўпхнуў мяне, вужака?
Бадай ты спрах з сваёй нарою!
Гамонiць дзядзька сам з сабою.
- Ну ж, удружыў, гад! вось усунуў!
I ў цёмны кут ён злосна плюнуў.
- Ах, вэй! што гэта? цi сляпы ты?
То ж тут жа мы! - з кутка сярдзiты
Пачуўся голас чалавечы,
Аж узнялiся ў дзядзькi плечы,
Ды каб схаваць, што ён спужаўся,
Спакойна дзядзька адазваўся:
- А, гэта вы! Нашто ж пад слiну
Было вам ставiць абразiну?
Тут толькi стаў ён прыглядацца
"Зайцы" сярдзiта мiтусяцца.
Яны даўно ўжо там стаялi,
Як мышы з норак, выглядалi.
Пярэднi з iх, такi вяртлявы,
Яшчэ ўсё цёрся аб рукавы.
Было ўсё чорна тут ад сажы,
Насiлась густа пылу пража;