Якiя гладкiя iх рылы!
Якiя вусы i бароды!
Паставiць бы iх у гароды
Нi вераб'i i нi вароны
Не смелi б сесцi на загоны!
I процьма-та ж iх тут якая!
У мыслях дзядзька разважае.
А морды ззяюць, як пад лакам,
Вiдаць, жывуць яны са смакам.
А ўзяць паненак - ажно ззяюць
I ходзяць - долу не чапаюць:
Так лёгка, плытка, далiкатна,
Як бы матыль той, акуратна.
Ды што рабiць дачушкам бруку?
У гэтым iх уся навука.
Растуць, як краскi, ў добрай долi,
Не трэба йсцi з сярпом на поле,
Дзе праца ўсю красу знiмае,
А ржышча ногi прабiвае".
Iдзе наш дзядзька i баiцца,
Каб часам як не памылiцца
I не ступiць каму на ногi
I каб не збiць каго з дарогi.
А боты, падлы, ну, вiдочна,
Не так, як людзi, йдуць нарочна:
На ўвесь вакзал грымяць насамi,
Як конь па току капытамi.
Дзiвiўся дзядзька тут нямала,
Йдучы тунелем да вакзала.
Як хiтра, мудра збудавана!
Як чыста, хораша прыбрана!
А колькi вулачак i ходаў,
Палiтурованых усходаў!
Там, угары, над галавою,
Iдуць вагоны чарадою!..
О, хiтры свет, на штукi здаўся!
Тунель тым часам раздзяляўся,
I вал сярмяжнага народу
Iдзе да правага праходу.
Паны налева важна садзяць,
Дзе iх сярмяжнiкi не здрадзяць
Нi пахам дзёгцю, нi карчагi,
Нi вiдам латанай сярмягi.
Як выйшаў дзядзька наш з вакзала,
Яму аж моташна нейк стала:
Такое пекла - шум страшэнны,
Застой паветра i дух дрэнны;
Народ таўчэцца каля конкi,
Па бруку б'юць падковы звонка,