Пыл абiваючы рукою.
I тут ён толькi азiрнуўся,
Глядзiць - у кут глухi упхнуўся,
Сцяна прад iм i сцены збоку,
Ўпярод не ступiш анi кроку
Прапала вулiца, ды годзе!
Таўчэцца дзядзька, як у бродзе
Той сом, прыцiснуты плытамi,
Што ў букце век жыў пад карчамi.
"Бадай ты спрахла! дзе ж дарога?
Нагвалт крычы гарадавога!
Куды нялёгкая загнала!"
Аж проста дзядзьку страшна стала
I з перавулачка глухога
Iдзе шукаць гарадавога,
Iдзе i горад праклiнае;
Падшыбла злосць яго такая,
Што каб прымеў бы, ўзяў саломы
Ды падпалiў бы ўсе харомы,
Бо ўсе дарогi загрузiлi
I свет яму тут зачынiлi.
Мiнут праз колькi з перавулка
На свет ён выбiўся, дзе гулка
Няслiся зноў страшэнна зыкi,
Дзе горад гуў многаязыкi.
Цяпер наш дзядзька не чытае,
А больш пад ногi паглядае
Ды кiне вока, цi не блiсне
Жаданы шнур, ды далей цiсне.
Шукае дзядзька наш, як Бога,
Ў людской галдзе гарадавога.
А вось i ён! стаiць плячысты
I погляд кiдае празрысты;
Стаiць, як той пастух над статкам,
I наглядае за парадкам
На тое ж горад i губерня.
Тут з тратуара дзядзька верне,
Iдзе, за брыль здалёк бярэцца,
"Дзень добры" кажа, як вядзецца,
Яшчэ крок блiжай падступае,
Аладку-шапку падымае.
- Скажыце, як мне ў банк папасцi?
Мне па зямельнай трэба часцi.
- А вось як пойдзеш, чалавеча,
Таму касцёлу насустрэчу,
Там будзе вулiца направа,
Пачаў казаць служака бравы,
Ты правай вулiцы трымайся,
А там другога запытайся,