I ў iх цiхусенечкiм шуме
Няслось вячэрняе маленне
Ўгару, святое аддаленне.
Каля пасады леснiковай
Цягнуўся гожаю падковай
Стары, высокi лес цянiсты.
Тут верх асiны круглалiсты
Сплятаўся з хвоямi, з дубамi,
А елкi хмурымi крыжамi
Высока ў небе выдзялялiсь,
Таемна з хвоямi шапталiсь.
Заўсёды смутныя, бы ўдовы,
Яны найбольш адны стаялi,
I так маркотна пазiралi
Iх задуменныя галовы!
Лес наступаў i расступаўся,
Лужком зялёным разрываўся;
А дзе прыгожыя загiбы
Так мiла йшлi каля сядзiбы,
Што проста iмi б любаваўся.
А знiзу гэты лес кашлаты
Меў зелянюсенькiя шаты
Лазы, чаромхi цi крушыны,
Алешын лiпкiх, верабiны.
Глядзiш, бывала, i здаецца,
Што скрозь сцяну галiн жывую,
Скрозь гэту тканку маладую
Нi мыш, нi пташка не праб'ецца.
Цякла тут з лесу невялiчка
Травой заросшая крынiчка,
Абодва берагi каторай
Лазняк, ракiтнiк абступалi;
Бруiлiся ў цяньку iх хвалi
I ў луг чуць значнаю разорай
Iшлi спакойна мiж чаротаў,
Рабiлi многа заваротаў,
Аж покi ў Нёман не ўцякалi.
Зялёны луг, як скiнуць вокам,
Абрусам пышным i шырокiм
Абапал Нёмна рассцiлаўся
За хатай зараз пачынаўся
Ды йшоў квяцiстай раўнiною
З мурожнай слаўнаю травою
I ззяў на сонцы ў пералiвах
Пяшчотных тонаў. Як на нiвах
Жыта збажынкi лёгка гнуцца
I людзям радасна смяюцца
Сваiм прыемным, мiлым спевам
Пад лёгкiм ветрыку павевам,