Як мае быць Заблонне тое;
А можа, выйдзе што-якое.
Рабiць тут трэба - адно слова,
Не то што - цуп-луп! - i гатова,
Бо гэта справа - не пустая;
Людскi ж язык касцей не мае.
Я так бы раiў: выбраць час
I аглядзець усё зараз,
А там сама пакажа справа,
Цi варта шуму ўся аблава,
Бо мо ваўкi ўсе пасхадзiлi.
На том яны i парашылi.
Я тут спыню апавяданне,
Каб значны крок ступiць назад,
Зрабiць уважлiвы агляд
Прычын iмкнення, парывання
На новым грунце сесцi стала,
I чым жыла душа Мiхала.
А поруч з гэтым мiмаходам
Жыццё мiнулае крануць
I ў цёмны кут яго зiрнуць,
Дзе пад халодным яго лёдам
Назло лiхiм яго прыгодам
Крынiцы свежыя цякуць.
Мiхал... вы лепш спытайце самi
Пра палясоўшчыка Мiхала:
Яго ўся воласць наша знала,
Ён быў вядомы мiж панамi!
Ды што паны?! сам князь Антонi,
Я памятаю, як сягоння,
Не раз з Мiхалам меў размову.
I знаў жа службу леснiкову!
Ён ведаў, як свае пяць пальцаў,
Ну, да мала ўсiх мiкалаўцаў.
Патрава здарыцца, пакража,
Як бачыш, вызнае, дакажа
I дойдзе ўжо да галубочка,
Як бы па нiтцы да клубочка.
Дык i не дзiва, што Мiхала
У нас любiлi вельмi мала.
Мiхал сам гэта чуў i ведаў,
Ды што ты зробiш? Так з прадзедаў
Было-вялося i вядзецца,
I ўсё ўпустую люд таўчэцца;
Ды будзе час паразумення
Таўкне пад самае карэнне...
I вось што, братцы, дзiўна ў свеце,
Вы толькi добра паглядзеце:
Той чалавек, што першы, збоку,