Цi тыя шашалi ў палене,
Заняты кожны сваiм дзелам.
Ступiў наш дзядзька крокам смелым,
Iдзе к сталу, што быў паблiжай,
Да барады счырвона-рыжай
I перад тою барадою
Схiлiўся нiзка галавою.
Чыноўнiк буркнуў штось сярдзiта,
Як той япрук каля карыта,
Але прашэнне ён прымае,
Насупiў бровы i чытае.
- Iдзi ў той стол, налева трэцi!
Махнуў чыноўнiк барадою,
Як саламянаю мятлою.
- Адкуль яны бяруцца, чэрцi?
Прамармытаў руды пiсака.
Пайшоў наш дзядзька-небарака,
На стол паказаны трапляе
Ды зноў там галаву скланяе
I перад новым палупанкам
Стаiць, прыгнуўся абаранкам.
Чыноўнiк толькi лыпнуў вокам
I павярнуўся к дзядзьку бокам
Ды водзiць пёркам па "бумазе"
(Ужо такi пачот сярмязе!).
Стаiць наш дзядзька, не адходзiць.
"Ну, што ж? няхай пяром паводзiць:
Не на дажджы я, часу маю,
Не пан я, трохi пачакаю".
Чыноўнiк лыпнуў зноў вачыма,
Як бы на цёшчу цi айчыма,
Зноў у паперы ён уткнуўся,
А дзядзька наш не зварухнуўся.
Злаваць чыноўнiк пачынае,
Што дзядзька вытрыманасць мае.
Чыноўнiк злосны не стрымаўся:
- Табе чаго тут? - запытаўся,
Сярдзiты, поўны нецярпення.
- Наконт зямлi: вось i прашэнне,
Гаворыць дзядзька так салодка,
Як толькi можна, ды каротка
Яго чыноўнiк злы спыняе:
- Не важна справа, пачакае;
Прыйдзi сюды праз тры гадзiны!
Ўздыхнуў Антось ад той навiны.
"Ось дзе выжыга! ось бiзун,
Бадай цябе забiў пярун!
Чакай дабра ты ад хамулы,
Няхай табе дасць Бог тры скулы!