Як водзiш ты за нос другога!"
I як нi кляў ён гэту п'яўку,
Ды мусiў даць рубля за спраўку.
XXIX. НА ЗАМКАВАЙ ГАРЫ
- Ну, што ж? - пытае дзядзька Грышку.
Хiба дзе выпiць па кiлiшку
Ды падкрапiцца б мала-мала?
Я з дому ўзяў кавалак сала,
I хлеба ёсць крышан са мною,
Чаго ён сохне сiратою?
- Падмацавацца б не мяшала,
Бо ў жываце штось заспявала,
А нашча чарачку кульнуць
Усё адно што ў рай зiрнуць.
Сябры ўстаюць, iдуць спавагу
I на прашпект нясуць сярмягу,
Дзе панства ўсякага багата
Iдзе i едзе, як у свята.
I скуль набралiся яны?
I ўсё важнецкiя паны,
I так адзеты, так убраны,
Што той Ракоўскi надзiманы
Няхай яго там возьме боль
У параўнаннi з iмi - ноль
Ну, проста так, звычайны Лыска:
I не стаяў каля iх блiзка!
Зiрнеш i ўнiкнеш: прад табою
Мо князь з графiняю якою!
Так далiкатна спацыруюць
I не гавораць, а варкуюць!
Або спаткаеш генерала,
Яго ўся Вiльня, пэўна, знала:
У медалях уся грудзiна!
I што за погляд! што за мiна!
Ну ж i паноў! не дай ты Божа!
Антось стрымацца ледзьве можа
Няхай iм дрэннае прыснiцца,
Каб тым панам не пакланiцца.
Ды Верас з дзядзькi тут смяяўся.
- Ты не ўважай, што ён убраўся,
Гальштук павесiў i манiшку,
А каб раздзець яго, брацiшку,
То пэўна ходзiць без кашулi,
На ланцужку - кусок цыбулi.
Па вiду пан i ходзiць панам,
А спiць напэўна пад парканам,
Таго й глядзiць, каб што ўварваць...
Такiх паноў - хоць гацi гаць!
Чым болей дзядзька разглядаўся,