Такiя чыстыя, аж мiла.
I люду мноства тут хадзiла,
Найболей моладзь гарадская,
Ды худасочная, благая,
Ўсё панiчы-зухi, паненкi,
А станiк iх, бы ў восак, ценкi;
Iдуць, шнуруюць па дарожках,
А чаравiчкi на iх ножках
Так i паскрыпваюць, спяваюць,
Нiбы капыцiкi мiльгаюць;
Iдуць, спусцiўшы вачаняткi,
На погляд цiхi, як ягняткi.
А панiчы снуюць стрыжамi,
Ў паненак цэляцца вачамi,
Так от i льнуць, як рой да грэчкi,
Як матылi на тыя свечкi.
На доўгiх лаўках пажылыя
Сядзяць паны, як бы святыя,
Багата ўсе яны адзеты,
Чытаюць кнiгi ды газеты.
Антось на ўсё глядзiць уважна,
I сам iдзе ён трохi важна,
Крыху асвойтаўся з панамi,
Iдзе, пагруквае нагамi.
Сябры тым часам сквер мiнулi,
Налева ўгору павярнулi;
Тут з будкi стораж iх спыняе:
- Куды йдзяце? - сяброў пытае.
- Куды ж? на гору, ёсць вядома.
- А цi вам правiла знаёма,
Што безбiлетным ход запынен?
Хто йдзе на гору, той павiнен
Бiлет купiць на права ўходу.
Сябры спынiлiсь - грошай шкода;
Ў чупрыны рукi запускаюць,
Аб гэтай справе разважаюць:
За што плацiць? пустая справа...
Але ж iзноў - зiрнуць цiкава,
Як там з гары ўсё выглядае.
I дзядзька стоража пытае:
- А колькi той бiлет каштуе?..
Нiяк у Вiльнi не шанцуе!
- Ўсяго шэсць грошаў. Заплацеце,
Тады сабе, здаровы, йдзеце.
- Дзе наша, брат, не прападала:
Каб наша лiха не даждала!
Гаворыць дзядзька наш разважна,
Ў кiшэню лезучы адважна.
Сябры бiлеты пакуплялi