У часе нейкай небяспекi
I асталiся так навекi.
А мiж высокiх дамоў-градак,
Свой пэўны маючы парадак,
Вiлiся вулачкi так-гэтак
Густою тканню цёмных клетак.
Ўгары, высока над дамамi,
Пазалачонымi крыжамi
Блiшчалi цэрквы i касцёлы,
Узняўшысь к небу галавамi,
На сонцы ззяючы вярхамi;
I гоман iх званоў вясёлы
Ў паветры гуў таемна, злучна
I замiраў дзесь мiлагучна.
Налева, мiж гор крутабокiх,
У берагах сваiх высокiх,
Па камянях, бы тая змейка,
Вiлася шумная Вiлейка
I, закруцiўшыся дугою,
Знiкала зараз за гарою.
А справа ўнiз свабодным махам
Лягла другая рэчка шляхам,
Як бы сталёвая пружына;
То Вiлiя, Лiтвы дзяцiна,
Няслася пышна мiж абрываў
Блiскучай стужкай гожых звiваў,
Як бы жывое срэбра. Хвалi
На сонцы песцiлiсь, дрыжалi.
Так майскiм днём дрыжыць лiстамi,
Аблiты сонейка агнямi,
Зялёны клён i пышна ззяе,
На сонцы лiсцiкi купае.
Па левым беразе ў шнурочак
Зялёных дрэў пралёг радочак,
Як стрэлка, роўненька, пад меру,
Як тыя буквы на паперу.
Дамы, каменныя грамады,
Палацы, пышныя пасады,
Крутыя горы з жоўтым скатам,
Пяскамi, глiнаю багатым,
Ўвесь правы бераг абступалi,
У рэчцы ценi iх дрыжалi.
I адбiвалiсь, бы ў люстэрцы,
У Вiлii хмурынак перцы,
Што вiслi белай чарадою
Высока ў небе над зямлёю.
А там, за горадам, так здатна
I так прыгожа, так прыятна
Узгоркi леглi ў сiняй далi;