Любоўна ветры па загонах
Жытцо, ярынку чуць гайдалi,
Як нянька добрая цi матка
Ў калысцы гойдае дзiцятка.
Палоскi нiвак йшлi абрусам,
Гаi, лясочкi здольным вусам
Ў палях то тут, то там чарнелi,
Як бы на сонейку гарэлi.
I ў абразах тых самавiтых
Палёў, задумаю спавiтых,
Пачулiсь родныя павевы
I дарагiя сэрцу спевы
Для мужыкоў, сыноў заўзятых
Палёў, лясоў, лугоў багатых;
Там iх душа i там iх думы,
Iм далей хочацца ад шуму
Траскучых вулiц, перавулкаў,
Ад пылу, смроду закавулкаў,
А на гары было спакойна.
Чуць далятаў сюды нястройна
Далёкi шум i той змякчаўся,
Сюды нейк боязна ўрываўся.
Гара спакойна пазiрала,
Маўклiвасць важную хавала,
Як сведка той вялiкай справы,
Што для пустой людской забавы
Нiколi вусн не раскрывае
I моцна тайнасць ахраняе.
- Ну, што, Антонi: надзiвiўся?
Ад думак Верас абудзiўся.
Цi не пара б пасiлкавацца,
Бо трубiць чэрава, прызнацца?
- Так, час iсцi, глядзець даволi,
Бо не нагледзiшся нiколi.
Сябры назад з гары звярнулi,
Шырокiм крокам сцiганулi.
- Пастой! а там што? - Там - гармата.
- Чаму ж няма пры ёй салдата?
Пытае дзядзька. - Мо старая,
А мо фальшывая якая,
Не буду спрэчвацца заўзята.
З такой гаворкай да гарматы
Прыйшлi яны i важна сталi,
Гармату доўга разглядалi,
Глядзелi ззаду i з бакоў,
Аб ёй сказалi колькi слоў.
Калёсы дзядзька разглядае
I блiжай-блiжай падступае,
Хацеў яе яшчэ пагладзiць.