Няхай яна, брат, лепей спрахне!
Зачэпiш, падлу, ды як гахне!
I вочы высмалiць, i кiшкi
Шпурне, глядзi, аж на Лукiшкi.
О, з ёю, брат, такiя штукi!
Спужаўся дзядзька, борзда рукi
Рвануў назад, як ад гадзюкi,
Ды так, што Грышка стаў смяяцца.
- Хадзем, брат, лепей сiлкавацца!
XXX. СМЕРЦЬ МIХАЛА
Канец... Як проста гэта слова
I мнагазначна, заўжды нова!
Як часта мы пад крыжам мукi
Ў тамленнi духу ўзносiм рукi
I вочы, поўныя гарэння,
I прагнем мiгу вызвалення!
Шчаслiвы мiг, бо палi путы!
Канец - i нейкi круг замкнуты
У небыццё iдзе i гiне,
Каб месца iншай даць часiне;
I вера ў той канец няўхiльны
Знiшчае тлен гнiлы, магiльны.
Канец!.. Як многа разважання
I засмучонага пытання
У гэтым простым, страшным слове
Пры iншым з'явiшчы i ўмове,
Калi астатняю мяжою
Канец кладзецца мiж табою
I тым, што дорага i мiла,
Што душу грэла i хiлiла
I сэрца моцна парывала,
Як гiмн у вуснах перавала,
Калi змутнелаю вадою,
Дзе сонца цешыцца сабою,
Шумiць ён вольны i iмкненны
I гучна-звонны й бела-пенны!
I ты, маё апавяданне,
Жыцця адбiтак, разважання,
Нязжыты след прасцяцкай долi,
Адвечны водгук праўды, волi,
Ўжо бачыш дзень свайго змяркання.
I сцiхне лiры звон тужлiвы,
Бо блiзак захад той маўклiвы,
Апошнi крок твайго блукання.
I смутна мне: я жыў з табою
Адною думкаю, душою,
Насiў цябе, як носiць мацi
Няясны воблiк той дзiцяцi.
Ды ты, вiдаць, не ў мiг шчаслiвы