Адкруцiць дзядзька з галавы,
Вясёлы робiцца, жывы,
I ўсе прыгоды, ўсе нягоды,
I ўсе парогi-перашкоды
Пачне апiсваць сакавiта
I пераймаць таленавiта
Пiсцоў, iх закiды-намеры
За тыя копii-паперы
Ў тваю сярмяжную кiшэню
Спрытней, глыбей засунуць жменю.
Ох, трэба ведаць iх, псялытак!..
Сказаць жа - гэта iх прыбытак.
Сядзiць, расказвае Антонi,
Што чуў, што бачыў у Заблоннi,
Хадыку высмее часамi
I яго "мухi з камарамi".
А скончыць тым апавяданне,
Што многа трэба вандравання
I гэтай нуднай цяганiны,
Каб дацягнуць да палавiны...
Так, многа клопатаў з зямлёю!
Як цяжка голаю рукою
Рабiць, вясцi такiя справы!
I больш той гутаркi i славы,
I гэтай зайздрасцi i плётак
Дзядзькоў дасужых i iх цётак
I ўсiх наогул сваякоў,
Бо чалавек ужо такоў,
Ну, больш галасу, чым карысцi.
Ох, цяжка, цяжка ў людзi выйсцi
I моцна стаць на свае ногi,
Бо многа ў свеце вас, парогi.
I часта роздараж iх быту
Над iмi зляжа, як навала,
I гэта даль падчас пужала,
Як нейкi лёс пусты, сярдзiты.
I засмуткуеш паняволi
Ад гэтых думак цёмнай долi,
Калi набытак i скарб хатнi
Iдуць на звод на той астатнi.
Але цi ёсць, цi ёсць парука,
Што будзе сэнс мець гэта мука?
Цi дасць зямля табе збавенне
Ад злога панскага насення?
З адным рассватаешся тут,
Там у другi залазь хамут.
Паны ж i розныя чынушы
I там патрапяць выбiць душы
I павыцягваць з цябе жылы,