Яго агортваюць iстоту;
Ён чуе ў свеце адзiноту,
Як бы варожых лёсаў сiла
У вочы глянула нямiла
I ўстала нейкiм грозным валам
Мiж тым жыццём i iм, Мiхалам.
I першы раз ён так балюча
Адчуў той момант немiнучы,
Якi ўсiх нас вартуе пiльна,
Бо гэта смерць - зло неадхiльна.
"Няўжо памру i стану трупам,
Згнiю ў зямлi нiкчэмным струпам
На целе гэтае зямлi?"
I ценi страшныя ляглi
Яму на душу i на сэрца,
I ён так ясна, бы ў люстэрцы,
Убачыў смерцi ўсе пячацi
I ўсе адзначныя пастацi.
Мiхал пачуў, што ён - пылiнка,
А век людскi - адна хвiлiнка.
I перад iм самi сабою,
Чуць-чуць засланыя iмглою,
Жыцця асобныя кускi
Малюнкi, з'явы, абразкi,
Калiсь прачуты, перажыты,
Ўсплылi, як сон, даўно забыты,
I пачуванне адзiноты,
Пустэчы цёмнае, тускноты
Яго прыгнула, прыдушыла.
I стала ўсё яму нямiла.
Адно цяпер яго прагненне
Прад кiмся пасцi на каленi,
Прасiць заступы, абароны
Ад гэтай страшнае праклёны.
I ўспомнiў ён адну драбнiцу,
Свой страх дзiцячы ў навальнiцу.
Жахлiва ночка была тая!
О, гэту ноч ён памятае!
Прачнуўся - шум, бразгочуць шыбы,
Гарыць паветра iх сялiбы
Агнём сляпячым, сiняватым.
Старыя вербы каля хаты
Гудуць i гнуцца ва ўсе бокi,
Над долам сцелюць верх шырокi,
I круцiць бура iм галiны,
Кудлацiць, крышыць верхавiны,
Бы рве iх вострымi зубамi;
А гром цяжэрнымi клубамi
Зямлю, здаецца, прабiвае,