I ўся трасецца, бы нацiна.
А ён, малы, як лiст асiны,
Дрыжыць ад страху, жмецца, плача.
- Заснi, мой хлопча-небарача!
Не бойся, мiлы: ты - са мною!
I матка цёплаю рукою
Яго за шыю абнiмае,
А ён да маткi прынiкае;
I ўжо не страшна бура тая,
Бо ён захован, повен шчасця.
А да каго цяпер прыпасцi?
Каго прасiць? каму малiцца?
I як ад смерцi баранiцца?
А можа, гэта так, пустое?
А пэўна, глупства там якое,
Бо нават следу няма болю,
I ўсё, нарэшце, ў божай волi!
Ў iм абуджаецца надзея,
Адводзiць страх той, сэрца грэе,
Як сонца землю пасля буры,
Бо так заложана ў натуры.
Ды тое лiха было ўпарта,
I строiць жартаў з iм не варта.
Праз нейкi час, ужо пад зiму,
Мiхал у моцным быў абнiму
Хваробы цяжкай i паганай,
Неспадзяванай, негаданай.
I гора ў тым: хвароба гэта
Даўно цягнулася, не з лета,
I ў тым была яе i сiла,
Што незаметна налучыла,
I спатайка гадоў праз колькi
Яе жывiлi манаполькi,
Пакуль яна не разнялася
I не звалiла з ног Мiхася.
Спярша Мiхал перамагаўся
I той хваробе не даваўся,
А потым кiнуўся i ў лекi,
Больш з саматужнае аптэкi:
Пiў зёлкi розныя i травы,
Ды не палепшваў свае справы.
Да дактароў ужо па часе
Вазiлi хворага Мiхася,
Вазiлi ў холад i ў марозы,
А лiха-боль свае занозы
Глыбей у цела запускала,
I ўжо з тых лекаў толку мала.
Ляжыць Мiхал маўклiвы, смутны,
I вочы выцвiлi i мутны,