Глядзяць тужлiва i маркотна.
I горка гэта сузнаванне,
Што ад жыцця ты ўжо адсечан,
I нават можа быць адмецен
I блiзак час яго сканання.
Жыццё ж iшло, як i звычайна,
Крыху марудна, аднастайна,
Калi трушком, калi ступою
Сваёю бiтаю трапою.
А з гэтым жыццем нага ў ногу
Як бы ў адну ўсе йшлi дарогу,
I толькi ён, адсталы, хворы,
Папаў у нейкiя зажоры
I лiчыць нудныя часiны
Ён моцна выбiт з каляiны,
I тым жыццём ён не жыве
Другiя думкi ў галаве,
Зусiм другiя пачуваннi,
Другi настрой i разважаннi.
I тое, што даўней, бывала,
Яго так моцна захапляла,
Цяпер здавалася няўзрачным
I непатрэбным i нязначным;
Яго цiкавiць лёс уласны,
Лёс пагражаючы, няясны,
Зацята схованы, замкнёны,
Бы кара цёмнае праклёны,
Што кожны момант над табою
Звiсае страшнаю марою,
I кожны час яна гатова,
Свядома або выпадкова,
Узнесцi грозна булаву
I апусцiць на галаву
I разам скончыць, адным махам,
З жыццём i з цёмным гэтым страхам.
Але што ёсць там, за заслонай,
За гэтай сцежкаю замкнёнай?
Няўжо пустэлi мрок разлiты,
Канец астатнi, ноч нябыту?
Мiхалу вусцiшна i жудка,
I сэрца стукае ў iм пудка.
Ох, страшна гэта ноч-пустэля!
Яна ў пякельны мрок засцеле
Яго жыццё i гэты свет;
Сатрэцца, згiне яго след
У тым сусветным праху-смерцi,
Як бы й не жыў на гэтым свеце.
Ён чуе страшнае тамленне,
Яго жахае знiштажэнне,