Слязою мглiцца яго вока,
Ён штось яшчэ сказаць iмкнецца,
I цень на твар яго кладзецца.
З двара ўваходзiць дзядзька ў хату;
Iдзе прамовiць слоўка брату.
Антось гаворыць смела, стала,
Каб падбадрыць крыху Мiхала,
Надзею добрую падаць
I думкi смутныя прагнаць.
- Як пачуваешся, Мiхале?
Мацуйся, браце, з мала-маля!..
А дзень якi! эх, дзень харошы!
Пайсцi б цяпер, брат, па парошы!
- Так, брат, пайду ды цi вярнуся?
Якраз патраплю да Пятруся
Ў Церабяжы пад крыж хваёвы,
Сказаў Мiхал у тон размовы,
Бы то звычайнае здарэнне,
Сказаў з усмешкай засмучэння.
- Ну, ўжо i пойдзеш! не, брат, дудкi.
Аб тым паходзе няма й чуткi;
Яшчэ паходзiш за сахою
I над уласнаю зямлёю
Ты папацееш, i не мала,
На картах бабка так казала;
Не, жыць, брат, трэба i жыць - многа!
Антось гаворыць, а ў самога
На сэрцы стала штось трывожна,
Бо спадзявацца ўсяго можна;
За кожным ходзiць смерць-сляпiца.
I дзiўна рэч: цяпер драбнiца
Цi проста рысачка якая
Значэнне, сэнсу набывае
I з гэтай смерцю сувязь мае,
Цi куры ў хаце сваiм дурам
Падымуць часам шурум-бурум;
Цi абярэцца з iх якая,
Знячэўку пеўнем заспявае
Для большай важнасцi, вагi;
Цi дзесь крумкач разок, другi
У небе крумкне смутна-глуха;
Цi ў юшках песню завiруха
Зацягне жаласна, нудлiва;
Цi загугукае страхлiва
Злы гэты дух - сава-начнiца
Ў кустах альховых над крынiцай,
Гугукне так, што сэрца ные;
Або сабака той завые,
Ўсё гэта - дрэннае злучэнне,