Хто ён такi? чаго ён хоча?
Чаго схiлiўся i шамоча?
I нейкай тухаллю i тленню
Нясе ад чорнага адзення,
I востры пах чуваць кадзiла...
Ах, гэта ж смерць тут захадзiла!
Цi гэта поп?.. I ўсё прапала,
Няма i почуту Мiхала.
Куды ж ён дзеўся? Дзе ён? дзе?
Эх, быць бядзе! ну, быць бядзе!..
Ах, не: унь ён! ён воўкам стаўся.
Бяжыць як можа - знаць, спужаўся.
Ой, ой - стрыжэнь! Ён - гоп туды!
Нiяк не вылезе з вады.
Капут... Мiхал-воўк прападае,
Пад лёдам знiк, як мыш рудая,
А ўсё вакол глядзiць здзiўлёна.
I раптам нейкая заслона
Чыёюсь страшнаю рукою,
Сiнь неба лучачы з зямлёю,
Ўсё пасуваецца блiжэй!
Мiхалу робiцца цяжэй,
Ў грудзях дыханне забiвае,
А ноч-заслона нацiскае,
I светлы круг, прамень пустынi,
Вось-вось у багне-цьме загiне.
Мiхал крычыць i б'ецца ў страсе.
Заслона чуць-чуць адышлася,
Ён вочы цяжка размыкае
Ў руцэ рука чыясь другая,
I вочы, поўныя пакуты,
Да мутных воч яго прыкуты.
Зняможан цяжкiм ён змаганнем.
З глыбокiм жалем, садрыганнем
Ратунку просiць у людзей,
У брата, жонкi i дзяцей,
Бо неба жорстка, неба глуха
I не прыклонiць свайго вуха,
Хоць ты прасi, хоць ты малi,
Хоць грудзi рвi i сэрца вынi
Ты не кранеш яго цвярдынi,
Яно далёка ад зямлi,
Яно зацята, бо нямое,
Яно маўклiва, бо пустое.
- Ты пазнаеш мяне, Мiхаська?
Ён уздымае вочы цяжка,
Глядзiць на жонку. - Ганна... Мацi...
Ратунку дайце мне!.. О, браце!
Ратуй мяне! ратуйце, дзеткi!..