Хоць гэтай хворасцi не знала,
Яе такая ўжо натура:
Стагнаць i лыч трымаць панура,
Як бы ёй цяжка жыць на свеце.
А парасяткi, яе дзецi,
Ўсяму дзiвiлiсь несканчона,
Бо надта рохкалi здзiўлёна.
Другi гурток другой жывёлы,
Дзесятак кур, пявун вясёлы
Каля платоў чарвей шукалi;
Квактуха голасна квактала,
А кураняткi чарадою
Паслушна ўсюды йшлi за ёю.
Тут кожна рэч аб тым казала,
Што маладая гаспадарка
Iшла ўпярод паспешна, шпарка
I большы круг яна займала.
Часамi хмурнаю вясною
Цяплом павее, цiшынёю,
I хмарак сiвыя фальбоны
Падуць, апусцяцца нанiз,
I неба яснага абрыс
Зiрне скрозь цяжкiя заслоны,
I дзень тужлiвы, засмучоны
Аздобiць сонцаў агняпiс,
I ўсё вакол павесялее,
На момант сцiшыцца, замлее,
На ўсё адбiтак ляжа згоды,
I нiкнуць подыхi нягоды.
Зямельцы неба усмiхнецца.
Глядзiш - тады табе здаецца,
Што холад згiнуў назаўсёды.
Але цi ж так? Эх, негадана
Вятруга ўсходзiцца паганы,
I даль палёў маркотна стане,
Жалобы цень яна апране,
I ўсё нейк смутна пазiрае,
Чагось нядобрага чакае.
Так i ў жыццi: бягуць часiны,
Лiхiя, добрыя хвiлiны,
Адна змяняецца другою.
Не ўспеў Мiхал з сваёй сям'ёю
I пяць гадкоў спазнаць спакою,
Як сталi чуткi пачувацца
Ляснiчы сам даваў намёкi
Праз час не вельмi так далёкi
Ў другi куток перабiрацца.
I гэта вестка ўсiх смуцiла,
Рабiць ахвоту ўсю адбiла: