Свае сям'i нябось не кiнеш
Куды ты дзенешся? трымайся,
Жывi i з Богам разжывайся.
Пайшоў Мiхал наш у задуме,
А па дарозе к цётцы Хруме
Ён трапiў з гора выпiць чарку,
Каб галаве яго на карку
Было лягчэй крыху трымацца.
- I што за страх перабiрацца?
Мiхал дарогай разважае.
Мяне ляснiчы паважае!..
А месца, праўда, не лiхое...
"I г-э-э-эй ты, наша жыццё зло-оо-е!"
Мiхась у лесе песню цягне
I тахты стрэльбай выбiвае,
Назад, наперад выкiдае,
Зайсцi скарэй дадому прагне
Навiнай важнай падзялiцца.
Iдзе ён смела, не баiцца
Праборкi дома за гарэлку:
Вялiка важнасць, што кватэрку
Ён з гора тога перакiнуў!
I на Мiхася жаль нахлынуў
I нейкi смутак навязаўся,
А ўрэшце ён усердаваўся,
А на каго? за што? - не знае,
А можа, так злосць напускае,
Каб дома жонка не крычала,
Тым болей што ўжо выглядала
Яго пасада з-за узгорка
I трохi рупiла праборка.
Мiхал вайшоў не зразу ў хату:
Каля хлява перш затрымаўся
I на свiнню так углядаўся,
Як бы за гэта браў ён плату.
Ад хлевушка ў гумно заходзiць,
З Антосем гутарку заводзiць,
I ўжо адтуль, раўней, як можна,
Iдзе дахаты асцярожна.
Але як бацька нi стараўся,
А ўсё ж ён лёганька хiстаўся.
Антось даўно замецiў гэта:
"Плыве, як панская карэта!"
I чуць ад смеху не качаўся.
А каб прымусiць i паверыць,
Што ён гарэлкi i не нюхаў,
Ў садок зайшоў i пчол паслухаў,
А ў сенях стаў сабаку перыць,
Што ўночы кепска дом пiльнуе,