Як пройме ветрык iх ласкавы,
I пойдуць хвалi травяныя
З прыемным спевам чарадою,
Зашэпчуць краскi мiж сабою,
Нiбы дзяўчаткi маладыя.
Эх, луг шырокi! Як жывы, ты,
Праменнем сонейка залiты,
Увесь стаiш перад вачыма,
Ты мiл i смуцен, як радзiма,
Як наша цiхая старонка,
Дзе смугi сiняя пялёнка
У летнi час дымком звiсае
I даль задумай спавiвае.
Хоць я няволяй цяжка змучан
I з родным берагам разлучан,
Ды я душою ажываю,
Як вокам мыслi азiраю
Цябе, мой луг i бераг родны,
Дзе льецца Нёман срэбраводны,
Дубы дзе дружнай чарадою
Стаяць, як вежы, над вадою
Даўнейшых спраў вартаўнiкамi
I ззяюць грозна жараламi.
I толькi тут, пад iх чародкай,
Улетку, добраю пагодкай,
Касьбой утомлены, спачынеш
I думкi клопату пакiнеш,
Заснуўшы крэпка i салодка.
Тут так прахладна, так прывольна!
А пташкi голасна i здольна
Смяюцца мiлым шчабятаннем
I поўняць луг сваiм спяваннем.
А на дубах, як шапкi тыя,
Чарнеюць гнёзды буславыя.
Буслы клякочуць, бусляняты
Пiшчаць жалобна, як шчаняты,
Насы закiдваюць угору
I просяць есцi ў сваю пору.
А там, дзе буслiкi ўздужалi,
Iх пачынаюць вабiць далi;
Яны пачулi ў сабе сiлы,
Яны разводзяць ужо крылы,
Ўгару на локаць падлятаюць,
Паветра ловяць, заграбаюць
I неуклюднымi нагамi
Танцуюць смешна над дубамi.
Там, у падсуседзях з бусламi,
I вераб'i, шпакi вядуцца;
Клапотна шчэбеты нясуцца