Як бы мурашнiк раскапалi
Такая тут была трывога.
Вуглы счышчалi да нiчога
I забiралi ўсё да нiткi.
Падводы пухлi ўвачавiдкi.
А як закончылi складацца,
Зайшлi ўсе ў хату сiлкавацца.
Мiж голых сцен, несамавiтых,
Такiх панурых, абабiтых,
Астаўся стол адзiн на месце,
Каб у апошнi раз накрыцца
I даць мужчынам прыпынiцца,
На час кароценькi прысесцi
I выпiць чарачку, другую
За жыцце, долю маладую.
Тут быў Базыль, Антось Тацянiн,
Карусь Дзiвак (ён мiж парканiн
Схаваў трайню, рагач, дзве восi,
Тайком узяўшы ад Антося),
Яшчэ Карусь, Паўлюк Куртаты,
Сцяцок, Казюк Скарабагаты
Ды брат Мiхася i Антося,
Мужчын нямала набралося.
Пайшла ўкруг чарка i другая,
Гаворка ў хаце ажывае.
Адзiн Антось ужо смяецца
Сваiм закатным дробным смехам,
Аж галава з шырокiм плехам
I з сiвым воласам трасецца.
- Ды ты, брат Ганка, не смуцiся!
Вось выпi чарку, не журыся,
Няхай дае Бог спосаб новы.
- Ну, будзьце ж крэпенькi, здаровы!
- Э, выпi чыста! от кабета!
- Ды выпi, Ганна! Ну, што гэта?
Мужчыны ўсе тут загудзелi,
Ды дружна так яны населi,
Што Ганна тройчы прыгубiла
I чарку ўсю перакулiла.
- Ну, во гэтак, малайчына,
Хай будзе ж добрая часiна!
- Ой, буду п'яна - ашаломiць.
- Касцей гарэлка не паломiць!
Крычыць Базыль.
Здароў будзь, Павал!
I галаву ён закiдае
I спрытна чарку асушае,
Ды ломiць хлеба цэлы кавал,
Ды так жуе, што вушы ходзяць.