I толькi комiнак гаротна
Над дахам высiўся маркотна
Ды студнi вочап адзiнока
Тырчаў над хатаю высока;
Гуменца смутна пазiрала
I быццам поглядам пытала:
"Куды яны ад нас з'язджаюць?
Чаму адных нас пакiдаюць?"
VI. КАЛЯ ЗЯМЛЯНКI
Я буду рады, калi ўдасца
Маiм людцам у вашай ласцы
Хоць на кароценькi часочак
Заняць хоць цесненькi куточак.
Жыццё iх, праўда, нецiкава,
Пра iх нiдзе не ходзiць слава,
Аб iх гiсторый не складаюць,
Пра iх i песень не спяваюць,
Апроч вятроў, што нудна ў плоце
Зiмой у горкай адзiноце
Халодны снег нясуць-здзiраюць
I бедным людзям байкi баюць
Аб жыццi, долi iх пахiлай
I плачуць-стогнуць над магiлай,
Дзе косцi iх у праху тлеюць
Адны вятры iх пажалеюць.
Але не кожны сцямiць мовы
I жальбы ветру мiж будовы:
Чаго ён жаласна спявае,
Каму ён песенькi складае?
I бацьку скора сын забудзе
Каротка памятка аб людзе,
Аб простым людзе. I такая
Ўсiм бедным доля выпадае:
Прайсцi свой круг, прамарнавацца
I невядомымi астацца
Ды быць забытымi тут ўсiмi
I сваякамi i чужымi.
I мне заўсёды горка стане,
Калi я ўбачу на кургане
Пад шэрым прыкладам драўляным
Прыпынак вечны селянiна.
Стаiць там крыжык-сiрацiна,
Сiвенькiм мохам ўвесь убраны,
З павязкай белай, даматканай.
Пытаю: хто тут пачывае?
Дзяўчына, можа, маладая
У поўным цвеце красы-сiлы
Сышла без часу да магiлы?
Цi здатны хлопец-малайчына?