Ў дубах крычаць сiваваронкi,
I свiст над лугам рэзкi, звонкi
Каршун маркотна так раняе
I нейкi смутак закiдае.
Эх, луг шырокi! Як жывы, ты,
Травой мурожнаю закрыты,
Стаiш зялёны прада мною
I ззяеш дзiўнаю красою!
Як дзве старэнькiя кабеткi,
К каторым старасць неўзаметкi
Падкраўшысь злодзеем срэдзь ночы,
Як смачны сон змыкае вочы,
Красу i крэпасць забiрае
I ўсю iх жывасць выкрадае
Ды кiне iх адных, старэнькiх,
Адных, як перст, i чуць жывенькiх
I непатрэбных анiкому
На цягасць жыццю маладому,
Так каля хаты, у садочку,
Схiлiўшысь цiхенька ў куточку,
Стаялi дзве вярбы старыя,
А навакола маладыя
Дзярэўцы пышна красавалi,
На свет вясёла пазiралi.
Галлё спусцiўшы над парканам,
Расла тут грушка з тонкiм станам;
Па-над парканам пышным валам
Стаяў вiшняк густы, прыўдалы.
Садок быў, праўда, невялiчкi:
Дзве верабiны ды тры дзiчкi
Ды мiж верб лiпка маладая,
Бы iх унучка дарагая.
Але як весела i мiла
Тут пчолка ў вуллях гаманiла!
I як прыемна пахла мёдам!
Пладзiлiсь пчолкi з кожным годам:
Штолета вулляў прыбывала
На пчолкi вельмi шанцавала.
Гул iх стаяў i ўдзень i ўночы.
Бывала, ўлетку, ў час рабочы
Не раз там чуўся крык вясёлы:
- Го, тата! дзядзька! выйшлi пчолы!
На вiшнi селi каля плоту!
Мужчыны кiдалi работу,
Касьбу над рэчкай за кустамi,
I беглi шыбка, каб часамi
На лес дзе пчолкi не зляцелi,
Дык iх там пiльненька глядзелi.
На прыгуменнi, поруч з садам,